اخیرا ظروف نگهداری غذا ، مانند کاسه و لیوان مورد استفاده بشر امروزی قرار گرفته است. در جامعه مدرن امروزی ، ظروف یکبار مصرف قابل تجزیه بسیار رایج شده اند چرا که پس از استفاده نیازی به شستشو نداشته و ناقل بیماری‌ها از فردی به فرد دیگر نمی‌باشد.
ظروف یکبار مصرف تجزیه پذیر معمولاً از کاغذ یا مواد مصنوعی مانند پلی پروپیلن و فوم پلی استایرن ساخته میشوند. نقطه ضعف ظروف یکبار مصرف کاغذی این است که در طول عملیات ساخت مقدار زیادی پالپ (نوع خمیر کاغذی) مصرف میکنند که این خمیر حاصل قطع درختان زیادی است که به محیط زیست صدمه میزند .
از سوی دیگر مواد مصنوعی که در ساخت ظروف یکبار مصرف قرار میگیرند، برای نگهداری غذا مناسب نبوده و زمانی که در معرض غذای داغ (مانند سوپ داغ یا قهوه داغ) قرار میگیرند، مواد سمی از خود آزاد میکنند.همچنین، چنین موادی اصولا زیست تخریب پذیر نمی‌باشند.
به بیانی دیگر ، پس از دور ریخته انداختن ظروفی از این جنس ، تقریبا این مواد هیچگاه تجزیه نمیشوند که این مساله آسیب زننده تر از قطع درختان برای محیط زیست است.
برای غلبه بر مشکلات فوق ، ظروف یکبار مصرف گیاهی بر پایه مواد زیست تخریب پذیر و خوراکی گسترش یافتند. به عنوان مثال، تایوان با شماره ثبت اختراع 82423 و 99257 ظروف غذا بر پایه نشاسته ذرت تولید کرد.
خرید ظروف گیاهی تنها ایرادی است که می‌توان به ظروف نشاسته ذرت گرفت . این ظروف از لحاظ اقتصادی کمی گرانتر از ظروف تجزیه پذیر هستند.
همچنین ظروف یکبار مصرف دیگری بر پایه مواد زیست تخریب پذیری به غیر از نشاسته ذرت اخیرا گسترش یافته است .
به عنوان مثل کشور چین با شماره ثبت اختراع 9/94100038 در تاریخ 12 ژولای 1995 از برگ‌ها و کلاله‌های گیاه ذرت (husk) به عنوان ماده اولیه برای ساخت ظروف یکبار مصرف گیاهی تجزیه پذیر استفاده کرد که هم به محیط زیست آسیب نمی رساند و هم برای سلامتی انسان مضر نبود. هرچند تکنیک مورد استفاده برای تولید این ظروف نقاط ضعف خود را به همراه داشت.
نقش ظروف یکبار مصرف در آلودگی سفید
با گسترش صنعت مدرن امروزی به ویژه رشد روز افزون مهندسی پتروشیمی ، بسیاری از رزین‌های مصنوعی و مواد پلاستیکی با کیفیت و قیمت مناسب برای تولیدات کشاورزی و صنعتی تهیه شده اند.
استفاده از نوار‌های پلاستیکی ، فوم‌های پلاستیکی (به عنوان مثال مواد بسته بندی و غیره) و ورق‌های پلاستیکی در بسیاری از موارد باعث ارتقا تولیدات صنعتی و کشاورزی شده و به ارتقا کیفیت زندگی مردم کمک شده است.
لیکن این پلاستیک‌ها پس از استفاده در طبیعت ، رودخانه ها ، کوهستان ها ، پارک‌ها و خیابان‌ها رها میشوند . این وضعیت منجر به آلودگی زیست محیطی میشود که به آن «آلودگی سفید» می‌‌گویند.
در سال‌های اخیر، بسیاری از کشور‌ها قوانینی برای محدود کردن استفاده از پلاستیک‌ها و فوم‌های پلاستیکی وضع کرده اند تا آلودگی سفید را کاهش بدهند. علاوه بر این، تلاش‌های زیادی برای تجزیه پذیر شدن رزین‌های مصنوعی و مواد پلاستیکی انجام داده اند.
با شیوه زندگی سریع ، امروزه بسیاری از مردم از اسنک‌های غذا‌یی ، بدلیل سهولت استفاده بیشتری میکنند. مصرف این غذا‌های تند ، نیازمند ظروف نگهداری بیشماری می باشند ، که در گذشته فوم بودند . این ظروف در دمای بالا هم برای بدن انسان و هم محیط‌زیست آسیب زننده هستند.
اینگونه پلاستیک‌های فومی امروزه قدغن شده و بشر امروزین به دنبال تولید ظروف یکبار مصرفی است که از مواد مضر کمتری در آن استفاده میشود. اینگونه بود که ظروف یکبار مصرف کاغذی به عنوان جایگزینی برای فوم‌های پلاستیکی ساخته شدند.
لیکن ، تولیدات کاغذی مراحل پیچیده داشته و از لحاظ قیمتی نسبت به فوم‌ها قیمت بالاتر‌ی دارند .
همچنین ، تلاش ها برای استفاده از مواد پلاستیکی و نشاسته اصلاح شده (به عنوان جایگزین فوم‌های پلاستیکی) برای تولید ظروف یکبار مصرف برای فست فود‌ها ادامه داشت، منتها این مواد پلاستیکی و نشاسته اصلاح شده ، زیست تخریب پذیری کم و قیمت بالایی داشته و ممکن است که به آلودگی ثانویه منجر شود .
به طور مشابه فیلم‌های پلاستیکی ، فوم های پلاستیکی (به عنوان مثال موادی که برای بسته بندی استفاده میشود) و ورق‌های پلاستیکی (محصولاتی که از ورق اکسترود شده به دست می‌آیند) همان مشکلات ظروف یکبار مصرف بر پایه کاغذ ، پلاستیک و نشاسته اصلاحی را دارا می باشند .
هدف اختراع ظروف یکبار مصرف گیاهی ، فائق آمدن بر معایب هنر پیشین و ارائه یک ترکیب زیست تخریب پذیر می‌باشد. در حقیقت، هدف اصلی این اختراع تولید یک ترکیب زیست تخریب پذیر برای استفاده در ظروف یکبار مصرف ، ورق‌های مالچ و بسته بندی ها می‌باشد.